Het communiceren van onze behoeften en verwachtingen is essentieel voor gezonde relaties en doeltreffende samenwerkingen. Hoe we deze communicatie vormgeven, kan een wereld van verschil maken. Laten we eens duiken in het subtiele verschil tussen het stellen van vragen, het uiten van eisen, het uiten van dreigementen en het stellen van grenzen.
1. Vragen stellen
Vragen vormen de kern van effectieve communicatie. Ze creëren een uitnodigende sfeer voor dialoog en openheid, waardoor de ander de ruimte krijgt om te reageren. Het stellen van vragen bevordert begrip en toont respect voor verschillende meningen. Bovendien weerspiegelt het niet alleen interesse, maar ook betrokkenheid in de relatie tussen gesprekspartners.
Onderzoek wijst uit dat mensen die regelmatig ongeveer drie opvolgvragen stellen, worden beschouwd als bovengemiddeld interessante en aangename gesprekspartners. Het stellen van vragen, in plaats van alleen interessante gespreksonderwerpen aan te dragen, verbetert dus niet alleen je sociale vaardigheden, maar draagt ook bij aan het opbouwen van een waardevol netwerk.
Dus, de volgende keer dat je twijfelt aan je eigen gewichtigheid omdat je niet altijd weet wat te zeggen, weet dan dat je altijd kan terugvallen op de kracht van het stellen van vragen.
2. Eisen stellen
Het uiten van een eis draagt een zekere mate van urgentie en vastberadenheid met zich mee. Het impliceert dat je iets verwacht zonder veel ruimte voor onderhandeling. Het is echter belangrijk om op onderzoek te gaan naar wat de onderliggende behoefte is die aan de eis vooraf gaat. Daarbij mag ook het evenwicht tussen het uiten van je behoeften en het respecteren van de autonomie van anderen niet vergeten worden. Bijvoorbeeld, in plaats van simpelweg te eisen: "Doe dit nu," kun je zeggen: "Het zou voor mij heel belangrijk zijn omdat (…) dat je…" Door het teruggrijpen naar jouw eigen behoeften vervorm je jouw eis in feite naar een verzoek. Deze omschakeling werkt niet alleen verzachtend maar ook verbindend.
Binnen de communicatie tussen partners is het echter niet altijd gemakkelijk om de ‘eisen’ val te ontwijken. Zeker op momenten van verhitte discussie, wanneer ons logisch brein meer en meer uitschakelt en overgaat op het emotionele brein, is het niet altijd eenvoudig om de onderliggende behoefte te kunnen identificeren en communiceren. In het slechtste geval, gestuurd door onze groeiende emoties, worden eisen al snel opgevat als dreigementen.
3. Dreigementen
Deze dreigementen zijn vaak het meest contraproductief aangezien ze de gesprekspartners volledig polariseren. Op die manier gaan ze voornamelijk de relatie schade toebrengen. Doordat ze een sfeer van angst en dwang creeëren verliezen de gesprekspartners hun onderlinge verbondenheid en gaan ze elkaar zien als ‘de tegenstander’. Daarin is het niet evident om deze polarisatie om te keren en ‘het probleem’ als gemeenschappelijke doel te hernemen. Door het communiceren van jouw eigen gevoelens, gelinkt aan de onderliggende behoeften en noden kunnen jullie opnieuw en in een partnerschap aan de slag gaan met het bespreken en aanpak van jullie probleem. Op deze manier is het dan niet meer een gevecht tussen de gesprekpartners maar net een gevecht van de gesprekspartners samen tegen het probleem.
4. Grenzen stellen
Het stellen van grenzen is diep geworteld in psychologisch zelfbehoud. Het komt voort uit een gezond gevoel van eigenwaarde en zelfzorg. Psychologisch gezien duidt het op de capaciteit om persoonlijke grenzen te herkennen en te handhaven. Het is geen manipulatieve tactiek, maar eerder een teken van emotionele intelligentie; een gezond gevoel van zelfwaarde en het respect voor eigen behoeften. Daarbij is het zeer belangrijk om te begrijpen dat mensen soms tegengestelde behoeften hebben en mekaars grenzen dus soms zouden kunnen overlappen. Wanneer je voelt dat er over jouw grenzen heen wordt gegaan, is het dus erg belangrijk dat je geoefend bent in het aangeven daarvan. Dat kan er bijvoorbeeld zo uit zien: “Wanneer je blijft roepen tegen mij, dan ga ik de kamer verlaten”. Merk op dat dit verschilt van een dreigement aangezien het geen negatieve consequenties voor de andere persoon inhoudt maar eerder gericht is op de actie die je zelf onderneemt om jouw eigen veiligheid voorop te stellen.
5. Conclusie
In essentie draait verbindende communicatie om het begrijpen van jouw eigen interne wereld, jouw gevoelens en behoeften en het daaropvolgende creëren van een verbindingen op dieper niveau. Door bewust te zijn van de psychologische aspecten van vragen, eisen, dreigementen en grenzen stellen, kunnen we onze communicatie verfijnen en bijdragen aan gezonde, ondersteunende relaties. Het draait dus allemaal om het erkennen en respecteren van elkaars innerlijke wereld en deze op een positieve manier in te zetten naar elkaar toe.
Comentarios